Λίγα λόγια για το overthinking…

 

Πολλές, αμέτρητες οι πληροφορίες που καταναλώνουμε καθημερινά..

      Μέσα στους αρκετούς Youtubers που εκτιμώ την τελευταία δεκαετία, που έγιναν κομμάτι της γενιάς μου και ένα μέρος της pop κουλτούρας μας, είναι σίγουρα και η Μαρία Βασιλικού. Ένα σύντομο βιογραφικό της, για όσους δεν γνωρίζουν, η Μαρία είναι παιδί του Comedy Lab, που δεν μας έχει απογοητεύσει συστήνοντας μας τα τελευταία χρόνια αρκετά ταλαντούχα παιδία, που σήμερα κατακλύζουν τις σκηνές του ελληνικού stand up. Η Μαρία, ξεκίνησε μέσω αυτής της πλατφόρμας το κανάλι της το 2016 με τις βραδιές open mic, μέχρι που προχώρησε solo με τα Μurder Corner της στο YouTube. Τότε ήταν που έπεσα πάνω της, γύρω στο 2019, όταν ήμουν ακόμα στην Αγγλία. Μέσα από τα Corner της βίωσα μια γείωση των ιδιαίτερων αυτών ιστοριών, με το δικό της Dark humor style.
    Ωστόσο με τα χρόνια δεν έμεινε μόνο στην περιγραφή διαφόρων εγκλημάτων, αλλά συνδυαστικά με το πτυχίο της στην ψυχολογία, μαζί με την απόφαση της να το διεκδικήσει σε σχολή του Λονδίνου, αφήνοντας πίσω της την Ελλάδα, όσα πιο πολλά μάθαινε και ανακάλυπτε για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχολογίας, τόσο περισσότερα διαμαντάκια ανέβαζε στην πλατφόρμα. Όπως καταλαβαίνουμε, η ταύτιση βήμα το βήμα ήταν γεγονός και πολλές φορές, βίντεο και Podcast της Μαρίας μου κράτησαν συντροφιά δύσκολες νύχτες, που είχα ανάγκη για αποσυμπίεση.

Σε ένα όμως βίντεο από τα πολλά, με βρήκε πάρα πολύ attached, επειδή το σύνδρομο της εποχής μου που περιγράφει, δεν με βρίσκει ανεπηρέαστη. Αυτό δεν είναι άλλο από το overthinking.
Υπερανάλυση λοιπόν. Τι είναι, πως εμφανίστηκε και τι κάνει στους εαυτούς μας, στις ζωές μας, όταν πλέον παίρνει τα ηνία του μυαλού μας.

Ανακαλύπτω μέσα από την καθημερινότητα και τις αντιδράσεις μου προς αυτήν, σε κάθε γεγονός μικρό ή μεγάλο που έχω interaction, πως διαθέτω υπεραναλυτικό σκεπτικό, σε ένα βαθμό. Αν δεν συνέβαινε δεν θα με χαρακτήριζε αυτοκριτική και αυτοαναίρεση, που είναι άλλωστε οι θεμέλιοι λίθοι κάθε μορφής εξέλιξης. Και αυτό είναι εντάξει.

Τι συμβαίνει όμως, με τα άτομα που κατακλύζονται σε καθημερινή βάση από τις υπεραναλύσεις τους; Σε ένα βαθμό τέτοιο, που αυτοαναιρούν κάθε τους σκέψη για να προχωρήσουν στην επόμενη, που ενδεχομένως θα έχει πιο άρτιο αποτέλεσμα; Εν συνεχεία το σκέφτονται ακόμα λίγο και δεν βγάζει και αυτό νόημα, καθώς προχωρούν ξανά στην επόμενη σκέψη; Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος εδώ.

Μισό μισό, να εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ. Το να σκέφτεσαι και να αναλύεις, πρώτα από όλα σε τιμά, δείχνει ότι είσαι ένα άτομο πέραν από ευφυές και με ευαισθησίες, τόσο για τον εαυτό σου αλλά και για τους γύρω σου, με στόχο μέσα από την υπερανάλυση να γίνεσαι καλύτερος. Όμως ξέρουμε πάρα πολύ καλά, ότι όταν σε κάτι δεν υπάρχει μέτρο, ακόμα και αν ο πυρήνας του είναι θετικής φύσεως, το αποτέλεσμα είναι πάλι αρνητικό. Ειδικά δε, όταν παίζουμε με τα λεπτά και εύθραυστα όρια της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Η Μαρία, στέκεται στο βίντεο σε μια αναφορά στην οποία κάνει παρομοίωση αυτού που θέλει να μεταδώσει. Είναι μια φράση από το βιβλίο της Sylvia Plath, “The Bell Jar”. Σε κάποιο σημείο της αφήγησης η ηρωίδα του βιβλίου, στέκεται μπροστά από μια συκιά, η οποία έχει μεγάλα, ζουμερά και ολόφρεσκα σύκα, που το καθένα διαθέτει μια πορεία.

Ένα από αυτά, συμβολίζει μια ζωή με ευτυχισμένη οικογένεια και σταθερότητα, ένα άλλο μια ζωή γεμάτη πάθος και περιπέτεια, ένα άλλο μια πολλά υποσχόμενη καριέρα και ούτω καθεξής. Η ηρωίδα λοιπόν, φαντάζει τόσο αναποφάσιστη και μπερδεμένη, καθώς δεν μπορεί να καταλήξει στο τι θέλει να διαλέξει. Της παίρνει τόσο χρόνο δε, που εν τέλη τα σύκα σαπίζουν, μαραίνονται και πέφτουν από τη συκιά.

Μη μου πείτε λοιπόν, ότι δεν έχετε βρεθεί σε αντίστοιχη θέση;

    Η σημερινή κοινωνία είναι τόσο αδηφάγα και λειτουργεί με εξαντλητικούς ρυθμούς, καθώς απαιτεί από εμάς να τα έχουμε όλα σιδερωμένα μέσα στο μυαλό μας, με την πιο γυαλιστερή τσάκιση.

• Σχολείο, σχολή, εργασία, καριέρα, γάμος, παιδιά, υποχρεώσεις, σύνταξη.

Και δούλεψε, ω ναι για κάποιες γενιές δούλεψε.
Υποκρίθηκαν πολύ καλά!
Τα έκαναν όλα σαν σε γραμμή εργοστασίου και σήμερα θα τους ακούσεις να λένε, πως εμείς τα έχουμε όλα και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Είμαστε τεμπέληδες, αδύναμοι και κρυβόμαστε πίσω από τις ψυχικές ασθένειες, οι οποίες είναι πλασματικές άγκυρες, ένα καμουφλάζ της δειλίας μας να αντιμετωπίσουμε με θάρρος τη ζωή, όπως το έκαναν εκείνοι.
Θα τους ακούσεις να λένε, να αγιάσει το χέρι του πατέρα μου, που μου έριχνε ένα χέρι ξύλο γιατί έγινα άνθρωπος.

Ναι, έχει πετύχει τόσο πολύ ο τρόπος που έζησαν και μεγάλωσαν.
Που τα αγόρια έμαθαν ότι είναι αδυναμία οποιαδήποτε ευαισθησία και τα κορίτσια ότι λίγο πολύ, δεν έχουν λόγο ύπαρξης ενεργά μέσα στην κοινωνία. Πως είναι κομπάρσοι για τα αποστειρωμένα όνειρα που επιτρέπονται στους άντρες και αυτά με το σταγονόμετρο. Όλα, αυστηρά μέσα σε τετράγωνα κουτάκια.

Και έρχεται η μέρα που ανακαλύπτεις εσύ, στο σήμερα, πως η ζωή δεν έχει γωνίες, είναι στρογγυλή.
Πως οι στόχοι υπάρχουν στη ζωή μας για να μας δίνουν κατεύθυνση, όχι να μας διατάζουν να κινηθούμε προς αυτήν με παρωπίδες, αλλιώς θα χάσουμε το νόημα της ύπαρξής μας.
Ότι είναι ευμετάβλητοι και ότι είναι φυσικό να αλλάζουν.

Ως παιδί των 90s, χαράμισα μια δεκαετία ψάχνοντας να βρω που είναι το δικό μου πρόβλημα και δεν μπορώ να τετραγωνίσω. Αυτό, ως αποτέλεσμα είχε την υπερανάλυση. Διότι στον σκεπτόμενο άνθρωπο, που δέχεται εκατοντάδες πληροφορίες που έρχονται κόντρα με το mindset που προσπαθούν να του κάνουν δόγμα, το αποτέλεσμα είναι το overthinking.

Και κάπως έτσι, τίποτα από όσα ζεις δεν σου βγάζει νόημα, απλά επειδή τα σκέφτεσαι πάρα πολύ.
Ζούμε σε μεταβατικές εποχές, αλλά θεωρώ, πως όλες στο μέγεθος και στο βαθμό που μπορούσαν, άφηναν την γεύση της μετάβασης και της αλλαγής, σε κάθε νέα γενιά που τις βίωνε.
Η δική μας γενιά, είναι αναμφίβολα της χιονοστιβάδας της άμεσης πληροφορίας. Ο καθένας πλέον έχει το μέσο για να εκθέσει τον εαυτό του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απαραίτητα έχει να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα.
Όλη αυτή η πίεση, μαζί με την πίεση της ίδιας της καθημερινότητας όπως έχει διαμορφωθεί, του νεοφτωχισμού με τα iPhone, τα μουφα Prada και τα πλακάτ που πιστεύουμε ότι θα σώσουν τον κόσμο. μας αποξενώνει, μας κλείνει στα υπόγεια του μυαλού μας, μας θωρακίζει και μας κάνει σκιές των εαυτών μας, καχύποπτους με τους πάντες και τα πάντα.

Πως αντιμετωπίζουμε λοιπόν, μια τέτοια κατάσταση;

• Για αρχή όπως λέει η Μαρία, φιλτράρουμε την πληροφορία που δεχόμαστε.
• Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε στα social μας ότι κινείται, επειδή έτυχε μια φορά να συμφωνήσουμε με κάτι τυχαίο που μπορεί να είπε κάποιος.
• Σώζουμε τον εαυτό μας από την περιττή κακή ενέργεια, που δεν χρειάζεται το μυαλό και η ψυχή μας.
• Μπορεί να είναι κλισέ, αλλά η άσκηση και η ισορροπημένη διατροφή, είναι το μεγαλύτερο κλειδί, για έναν πρώτα από όλα υγιή νου και ύστερα σώμα.
• Το να κλειστείς στο σπίτι, σε μαραθώνιο σειρών, για μέρες, εβδομάδες, τρώγοντας ότι σε σκοτώνει, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να νιώσεις πολύ χειρότερα από ότι ξεκίνησες.
• Το μυαλό και το σώμα σου θα αρχίσουν να καταρρέουν. Οι ώρες του ύπνου σου θα μειώνονται, ο ίδιος ο ύπνος θα είναι άρρωστος, και τα όργανα σου θα πιέζονται, έτοιμα να εκραγούν.
• Απλώς θα καταλήξεις σε γιατρούς και φάρμακα που παρωδικά θα σε ανακουφίσουν. Αυτός δεν είναι τρόπος ζωής, αυτό είναι ένα μακράς διαρκείας εισιτήριο θανάτου.

Ζούμε όλοι στην ίδια σύγχρονη ζωη που καταλαβαίνω πολύ καλά, πως είναι άπειρες οι φορές που δεν βγάζει κανένα νόημα και νιώθουμε εντελώς μόνοι και εγκλωβισμένοι. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας, έχει επιλέξει να συστηματοποιηθεί με έναν τρόπο άρρωστο και εκφυλιστικό, που είναι εντελώς έξω από τις λεπτές γραμμές μας.
Εντούτοις, το να στρουθοκαμηλίζουμε, να σπρώχνουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί, μόνο σε εμάς κάνει ζημιά, οι κοινωνία δεν αλλάζει. Δεν πρέπει λοιπόν να χαθούμε μέσα στην τόση πληροφορία, μέσα στην απέραντη μοναξιά των τόσων πολλών επιλογών.

Ας επιλέξουμε εμάς, κάθε μέρα.
Και ας πούμε ότι είναι εντάξει, να μην τα καταφέρνουμε κάθε μέρα.
Είναι εντάξει, να μην τα έχουμε όλα σε σειρά, κανείς δεν τα έχει υποκρίνονται, δεν τους βγαίνουν τα κουκιά.

Επειδή όσο και να υποφέρουμε, να είμαστε ανένταχτοι, ανυπότακτοι, λίγο αρπαγμένοι, τα μάτια μας όμως ακόμα έχουν φλόγα, δεν είναι κενά…

#staypositive #liveyourlife #stayhealthy

Ηλιάνα Πουλοπούλου